The Bolivia Loop

Het heeft even geduurd een nieuw verhaal schrijven, maar we hebben veel gereisd en internet was op z’n minst vaak waardeloos. Maar nu komen er twee updates snel achter elkaar;) Om te beginnen hebben we een kleine inschattingsfout gemaakt met Bolivia. We hadden verwacht ongeveer een maand in Bolivia door te brengen maar dit zijn uiteindelijk een goede 15 dagen geworden;) Bolivia heeft toch minder te bieden dan van te voren gedacht, tenzij je erg veel wilt hiken in de vele natuurgebieden hier! Supermooi en uitdagend, maar Laurence en ik hebben nog wat hikes op het programma staan en dit alles kost best veel tijd.

Death Road

Om te beginnen hebben de we de death road zonder kleerschuren overleefd. Organisatie was erg goed en de fietsen waren in goede conditie. Volledig uitgerust met voor –en achtervering en hydraulische remmen. Van de death road zijn de eerste 20 kilometer over de ‘nieuwe’ death road die ze hebben aangelegd als vervanging voor de oude weg waar gemiddeld 200-300 mensen per jaar overleden (dat zijn er dus ongeveer 20 per maand!). Dit is pefect en veilig asfalt waarover je snel naar beneden zoeft zonder al te veel problemen. Daarna kwam de echte uitdaging: van het asfalt af en de zandweg met losse stenen op! In het begin van de death road was het erg koud op ruim 4600 meter hoogte. Tegen de tijd dat we bij de oude death road aankwamen sta je al een goede 1.5 kilometer lager en begint de temperatuur als snel op te lopen. Tijd om wat lagen kleren uit te doen:)

Onze gids van de death road was een mountainbiker die zo’n 5 x per week de weg afging en deze daarom precies kent met alle gevaren, bochten en mooie stukken. En daarbij is hij een fan van snelheid wat een mooie combo is op deze route. Ik had er ook wel zin in en heb hem dan ook met dezelfde snelheid naar beneden gevolgd;) De enigste restrictie was dat we de gids vooraan niet in mochten halen, want ik had er nog wel een paar km/p bovenop kunnen gooien. Maar om het toch ‘veilig’ te houden en LANGS de ravijnen naar beneden te zoeven in plaats van erin was dit prima:) ging hard zat.

Onderweg stopte we voor elke sectie om ons voor te bereiden op wat er komen ging. Busje reed achter iedereen aan mochten er problemen ontstaan met een van de mountainbikers. Na de death road was het even rapido terug komen naar La Paz om onze bus naar Uyuni te halen. We zouden ‘ergens tussen 19-21 uur’ terug zijn in La Paz, en onze bus zou om 21.00 vertrekken. Spannend dus!

We hadden besloten om de gok te nemen en hadden onze backpacks meegenomen op de tour om ons daarbij bij de busterminal te laten afdroppen. Om 20.40 hebben we de laatste twee tickets voor de hoofdprijs in de bus weten te bemachtigen en 12 uur in de nachtbus zitten naar Uyuni! Perfecte planning zo, geen tijd of dag verloren. De volgende ochtend kwamen we rond 08.30 in Uyuni aan en hebben in een soepele beweging een drie daagse tour over de zoutvlaktes en de boliviaanse hooglanden geboekt die om 10.30 zou vertrekken. Nog betere planning! We hadden onze bedenksels bij het boeken van de tour en hoe meer we hoorden en zagen, hoe meer we er van overtuigd werden dat we een foutje hadden gemaakt. Maar we hadden al betaald en konden niet meer terug. Alles was in het japans, veel jappaners en een vrouwtje in de office was ook al niet al te vriendelijk. Niks bleek minder waar en alles was goed geregeld! Uiteindelijk met z’n 6-en (2 japanners, 2 amerikaanse en wij) in een toyota 4x4 met een erg vriendelijke en aardige gids Ivar 3 dagen door Bolivia gecruisd!

Dag 1: Zoutvlaktes

De eerste dag beginnen we dus direct met een bezoek aan oude treinstellen die het zout en andere mineralen van de vlaktes vervoerden. Leuk om te zien en op te klimmen :) Daarna via een paar dorpjes en veel lama’s de zoutvlaktes opgereden! Dit is een gebied van zo’n 10.582 km2, de op een na grootste zoutvlakte ter wereld. Heel uitgestrekt en wit. We hebben op de vlaktes gelunched en alle klassieke foto’s gemaakt met diepteverschillen. Uiteindelijk in een zouthotel geslapen aan de rand van de zoutvlaktes om de volgende ochtend op tijd op te staan op de echte boliviaanse hooglanden in te gaan en laguna’s te bezoeken

Dag 2: Laguna’s

De tweede dag begonnen we met het rijden naar een lagune waar ook drie soorten flamingo’s broeden. De tocht erheen gaat door prachtig uitgestrekt landschap van per uur veranderd zowel in flora en fauna als in hoogte. Het is veel rijden maar dit is het allemaal waard. We ook een rode lagune, welke zijn kleur krijgt door mineralen in de bodem, bezoeken rotsformaties en lunchen met lamasteak;) We rijden door een woestijn op ruim 4700 meter hoogte wat indrukwekkend is. Zoveel niks om je heen en toch alleen maar machtige natuur. De tweede nacht slapen we op zo’n 4200 meter hoogte in het nationaal flamingo park om de volgende dag, nou eigenlijk midden in de nacht, op te staan om zonsopgang mee te maken.

Dag 3: Geisers, Aguas Calientes & terugreis

We staan de volgende nacht om een uur of 4.00 op om na het ontbijt naar ruim 5600 te rijden waar tot onze verassing ook geiser waren. Deze natuurlijke geiser zijn erg warm en ruiken naar diwaterstofsulfide, of terwijl een lekkere rotte-eier lucht. Ook vulkanisch warm borrelend aarde gezien van ongeveer 800-900 graden celcius. Hierna doorgereden naar Aguas Calientes, ook wel Hot Springs genoemd :) Fijn na twee dagen zonder douche, een hoop zand en kou. Vanaf daar de amerikaanse bij de Chileense grens gedropt en 8 uur teruggereden naar Uyuni met onderweg uiteraard weer prachtige stops. Vanaf Uyuni direct doorgereden naar Potosi wat 4 uur verder ligt.

Potosi

Potosi is de rijkste stad van de beide Amerika’s geweest in het verleden. De stad verkreeg deze rijkdom door de enorme zilvermijnen in de regio. Nog steeds is mijnbouw de belangrijkse economie van de stad en werken er dagelijks zo’n 15.000 mensen in de mijnen. De grootste zilvermijnen zijn al lang uitgeput en er is dan ook weinig over van Potosi’s ongekende rijkdom. Er worden vooral andere mineralen gewonnen en af en toe nog zilver. Aan het stadje zelf is verder weinig af te zien dat het zoveel rijkdom heeft gekend, onder andere door aarbevingen en branden in de loop der jaren, dus we waren hier snel doorheen. Potosi was voor ons ook alleen een stop om juist de actieve mijnen te bezoeken. Laurence en ik samen de benauwde mijnen van Potosi in om te ondervinden hoe de werkomstandigheden zijn. Vooraf eerst wat cadeautjes gekocht voor de mijnwerkers. O.a. dynamiet, kan gewoon, ligt daar gewoon in de winkel hoor open en bloot;). Daarna de mijnen in! Laurence haakte al snel af dus ik ging alleen verder. Benauwde smalle gangen waar nog volop gewerkt wordt. Je bezoekt ook echt hun ‘werkplaats’ en kan met ze praten. Onze gids vertaalde dan. Ik heb het geluk gehad, tenminste ik vond het erg vet, dat er ook dynamiet werd afgestoken toen we in de mijn waren. Twee erg doffe maar superharde knallen waren het gevolg! We zijn een paar kilometer de mijn in geweest en ongeveer naar 2,5 uur kwamen we weer naar buiten. Mooie ervaring. Na Potosi zijn we doorgereisd naar de hoofdstad van Bolivia: Sucre

Sucre

Dit is de hoofdstad van Bolivia, en niet La Paz zoals veel mensen denken. Bijnaam is Ciudad Blanco, omdat alle huizen wit zijn. Mooie stad maar ook weer niet al te groot. We zijn hier twee nachten geweest en hebben vooral gerelaxed en erg goede fruitsalades gegeten:) Daarna met de meest vreselijke nachtbus tot nu toe naar Cochabamba gereisd. Weg was geen weg maar een zandweg vol met bulten. Even 8 uur ‘snachts afzien met erg weinig slaap

Cochabamba

We kwamen hier om 4.30 ‘snachts aan, wat een hele ervaring is in Bolivia. Niks open, alles in lockdown en rare mensen op straat. Het waar de heen wilde lag ongeveer 25 minuten uit het centrum en het duurde tot ongeveer 7 uur voordat we hier via veel omwegen aankwamen. In ons hostel kwamen we er achter dat Cochabamba eigenlijk niks is dus hebben we in het hostel (waar we de enigste waren) een flinke BBQ gebouwd en verder weinig gedaan. Na 1 nachtje terug gereisd naar La Paz waar we Alex weer ontmoeten voor de laatste keer deze trip

La Paz

In La Paz nog een prachtige avond gehad in de bar met Alex, Laurence en veel andere reisgenoten die we weer tegenkwamen van onze jungle trek in Colombia, Awesome! Vanaf La Paz een Bolivia Hop bus geboekt die ons via copacabana (titicaca meer) en Isla del Sol (eiland) naar Puno in Peru bracht en naar de Floating Island. Dit is werkelijk waar het meest toeristische en on-authentieke wat ik tot zover in Zuid-Amerika heb gezien. We kunnen het in ieder geval van de lijst afstrepen, laten we het daar op houden;)

Vanaf daar met de nachtbus, waarvan ik de volledige achterbank voor mezelf had :), naar Cusco om aan de grote Salkantay Trek naar Machu Picchu te beginnen! Die update komt er snel aan;)

Bolivia was nice, maar korter dan verwacht! Al is de samenvatting toch nog langer dan gedacht;) Adios!